ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး

Written by - သီတဂူ အရွင္ေဒဝိႏၵာဘိဝံသ(စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး)

 

Kularakkhita

တခ်ိဳ႕ပုဂိၢဳလ္မ်ားက "ဘုန္းႀကီးမ်ားဟာ ဘာသာေရးပဲ လုပ္သင့္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္သင့္ပါဘူး"ဟု ေဝဖန္ၾက၏။ ထိုသို႔ေဝဘန္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေရးဟူေသာစကားလံုး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို နားမလည္ေသာေၾကာင့္တည္း။ အစြန္းေရာက္ ေဝဖန္ခ်က္ဟုပင္ ေျပာခ်င္ပါ၏။

ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဟူေသာ စကားလံုး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား အဘယ္ပါနည္း။ "ႏိုင္ငံေရး"ဟူသည္ ႏိုင္ငံ၏အေရးပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေရး၊ ဘာသာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ပညာေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊တရားစီရင္ေရး စေသာ ႏိုင္ငံ၏အေရးကိစၥ မွန္သမွ်သည္ "ႏိုင္ငံေရး"ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

သို႔ေသာ္ လူအမ်ားစုက အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ားႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရသည့္ ေတာ္လွန္ေရး၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးစေသာ အေရးကိစၥမ်ားကိုသာ "ႏိုင္ငံေရး"ဟု ယူဆၾကေပသည္။

"ႏိုင္ငံေရး"ဟူေသာစကားလံုးကို မည္သို႔ပင္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဖြင့္၊ မည္သို႔ပင္ ယူဆယူဆ၊ "ႏိုင္ငံေရး"သည္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္သာျဖစ္၏။ ရွင္းဦးအံ့။ ေရာဟိဏီျမစ္ေရကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေကာလိယႏွင့္ သာကီဝင္ႏွစ္ျပည္ေထာင္ မင္းတို႔သည္ မသင့္မျမတ္ျဖစ္ၿပီး စစ္တိုက္ဖို႔ တာစူေနၾက၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ျြကေရာက္ၿပီး ေကာလိယမင္းႏွင့္ သာကီဝင္မင္းတို႔အား စစ္ေျပၿငိမ္းဖို႔အတြက္ တရားေဟာေပးရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုး ေျပလည္မႈ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိသြားၾကပါသည္။ ဤကား သံုးေလာကထြဋ္ထား ျမတ္ဘုရား၏ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ တိုင္းျပည္၏ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ေနၾကရကား တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး ဒုကၡေရာက္ေနလွ်င္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ေပ။ ေျပာသင့္ကေျပာရမည္။ ဆံုးမသင့္က ဆံုးမရမည္။ ဘုရားသားေတာ္ပီပီ အမ်ိဳးသားေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အုပ္စိုးသည့္ေခတ္တြင္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီ ဆရာေတာ္ဦးဥတၲမက ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားျဖစ္သည့္ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ကရက္ေဒါက္ကို "ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒို႔ႏိုင္ငံ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းဒီႏိုင္ငံက ထြက္သြား"ဟု ေမာင္းထုတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမန္မာ့တိုင္းရင္းသားမ်ားကို အုပ္စိုးေနသည့္ အဂၤလိပ္ကို မလိုလားေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤကားအမ်ိဳးသားေရးစကား၊ အမ်ိဳးသားေရးတရားပင္တည္း။

ဆက္၍ ဆိုဦးအံ့။ ေရွးေခတ္က ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပညာေရးသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ လက္ထက္မွာရွိ၏။ ဘုရင္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ျဖစ္၏။ ဝန္ႀကီးလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ျဖစ္၏။ စစ္သူႀကီးလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ျဖစ္၏။ ရွင္ဘုရင္မ်ား၏ ဆရာမ်ား (သို႔မဟုတ္) အႀကံေပးပညာရွင္မ်ားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ရွင္ဘုရင္အစထား တိုင္းသူျပည္သားလူအမ်ားကို လမ္းၫြန္ခဲ့ၾကပါသည္။ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ဖန္ဆင္းခဲ့ေသာ ဘုရင္အေနာ္ရထာသည္ အရွင္အရဟံကို ဆရာတင္၍ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။ မိစၦာဒိ႒ိအယူဝါဒမ်ားကို သုတ္သင္ဖယ္ရွားၿပီး ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာ အုတ္ျမစ္ကိုလည္း ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ ခ်ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ျမန္မာဆိုသည္မွာ ခြဲျခားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါသည္။ ဤကား အရွင္အရဟံ၏ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၁၅-ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္က အတုလဆရာေတာ္ႀကီးက "ေလာက ဓမၼထံုးတမ္း" အမည္ရွိ ႏိုင္ငံေရးလမ္းၫြန္က်မ္းကို ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ထိုက်မ္း၌ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ သားသမီးထက္ ႏိုင္ငံကို ပိုခ်စ္သင့္ေၾကာင္း၊ သားေရးသမီးေရးထက္ ျပည္ထဲေရးကို ဦးစားေပး သင့္ေၾကာင္းစသျဖင့္ "ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ"မ်ားကို တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ထိုက်မ္းသည္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ "အေျခခံဥပေဒ" ကဲ့သို႔ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

မံုေရြးေဇတဝန္ဆရာေတာ္သည္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၉-ခုႏွစ္တြင္ ရတနာပူရ စတုတၳၿမိဳ႕တည္ ဘႀကီးေတာ္စစ္ကိုင္းမင္းအတြက္ "ရာေဇာဝါဒ"အမည္ရွိ ႏိုင္ငံေရးလမ္းၫြန္က်မ္းကိုလည္း ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ထိုက်မ္း၌ ျမန္မာ့ရာဇဝင္၊ အိႏိၵယဂႏၴဝင္တို႔မွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကိုးကား၍ လည္းေကာင္း၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို ကိုးကား၍လည္းေကာင္း "ႏိုင္ငံေရး အယူအဆ"ကို တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ထိုက်မ္းသည္ စစ္ကိုင္းမင္းႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ "အေျခခံဥပေဒ"ကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဤကား ေရွးေခတ္ သံဃရာဇာဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးကို ငါတို႔ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဟု သေဘာမထားသင့္ေပ။ တတ္စြမ္းသမွ် လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မည္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုႏိုင္ငံေရးကား..."ပါတီႏိုင္ငံေရး" မဟုတ္၊ "အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး" တည္း။ "ေပၚျပဴလာႏိုင္ငံေရး" မဟုတ္၊ "ပါရမီေျမာက္ႏိုင္ငံေရး"တည္း။"အာဏာႏိုင္ငံေရး"မဟုတ္၊ "ပညာႏိုင္ငံေရး"တည္း။ "ဟန္ျပႏိုင္ငံေရး"မဟုတ္၊ "စံျပႏိုင္ငံေရး"တည္း။ "အတၲႏိုင္ငံေရး"မဟုတ္၊ "ပရႏိုင္ငံေရး"တည္း။ "ငါ့အတြက္ႏိုင္ငံေရး"မဟုတ္၊ "အမ်ားအတြက္ႏိုင္ငံေရး"တည္း။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း လက္ရွိဒီမိုကေရစီအစိုးရႏွင့္ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားကို အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထိန္းေက်ာင္းေပးသင့္သည္ဟု ယူဆၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ အလို႔ငွါ "သာသနဝံသပါလ"ေခၚ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေစာင့္ေရွာင့္ေရးကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းအဖြဲ႔တြင္ လူပုဂိၢဳလ္မ်ားလည္း ပါဝင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ "သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္း" မဟုတ္၊ "သာသနာျပဳအဖြဲ႔အစည္း" ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအဖြဲ႔ႀကီးသည္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို "ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး" အျဖစ္ တည္ေဆာက္ရာ၌ မတိမ္းေစာင္းေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးသြားမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ ထိန္းေက်ာင္းေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ သံဃာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ပိဋကတ္စာေပကို တတ္ေျမာက္ဖို႔ လိုအပ္သလို မ်က္ေမွာက္ကမၻာ့အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္တတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါ၏။

မွန္၏။ ပိဋကတ္စာေပတတ္ေျမာက္မွ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းကို ၫႊန္ျပႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ကမၻာ့အေျခအေနကို သံုးသပ္တတ္မွလည္း မိမိတို႔ႏိုင္ငံႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ "ႏိုင္ငံေရးစနစ္"ကို ၫႊန္ျပႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ေလာကအျမင္၊ ဓမၼအျမင္ (၂)မ်ိဳးလံုးႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ျပည့္စံုမွလည္း အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္သာသနာေတာ္ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စာသင္တိုက္ႀကီးမ်ား၊ နိကာယ္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမ်ား၊ ပရိယတၲိတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ား ငြားငြားစြင့္စြင့္ တည္ရွိေနသည္မွာ ပရိယတၲိသာသနာအတြက္ အားရစရာေကာင္းလွေပသည္။ ထိုစာသင္တိုက္၊ တကၠသိုလ္မ်ားက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သည့္ အရွင္ျမတ္မ်ားက ေနရာအႏွံ႔အျပားသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး သာသနာျပဳေတာ္မူေနၾကသည့္အတြက္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလွပါေပ၏။

အရွင္ဝါသဝသည္လည္း ထိုစာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သည့္ အရွင္ျမတ္မ်ားစြာထဲက တစ္ပါးအပါအဝင္ ျဖစ္၏။ အရွင္ဝါသဝသည္ ကိုရင္ဘဝက စတင္၍ ပရိယတၲိစာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားသို႔ ႂကြေရာက္ၿပီး စာေပသင္ယူခဲ့ပါသည္။ စာေပက်မ္းဂန္ေျမာက္ျမားစြာကိုလည္း ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ပါသည္။ ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးထံမွာလည္း နည္းခံခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ေတာ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ "ဓမၼာစရိယဘြဲ႔" ကို ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ "ဝိနယဝိဒူဘြဲ႔"ကိုလည္း ရရွိခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုဘြဲ႔တံဆိပ္မ်ားသည္ကား တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေသာ လံု႔လဝီရီယ၏ ရလာဒ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

"ဓမၼစရိယ"ဟူသည္ "ဓမၼႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ဆရာအဆင့္ေရာက္ရွိသူ"ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအရွင္ျမတ္ေလးသည္ "ပိဋကတ္စာေပတတ္ေျမာက္သူ" အျဖစ္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွတဆင့္တက္၍ ေလာက၊ ဓမၼ ႏွစ္႒ာနကို ဟန္ခ်က္ ညီညီႀကိဳးစားလွ်င္ ႏိုင္ငံႏွင့္သာသနာအတြက္ အားကိုးရမည့္ "အာဇာနည္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး" အျဖစ္ ဧကန္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု။

သီတဂူ အရွင္ေဒဝိႏၵာဝံသ

(စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး)

_______________________________________